زنی پشت پنجره

توضیحات

روح آثار آلفرد هیچکاک در کتاب «زنی پشت پنجره» زنده شده است. این کتاب یکی از برترین آثار ادبیات معمایی و رمزآلود است که در سال 2018 به‌عنوان یکی از پرفروش‌های نیویورک تایمز معرفی شده است. تاثیر این کتاب روی مخاطبان آن‌قدر زیاد بوده که کمپانی‌های فیلم‌سازی حق ساخت فیلمی از روی این کتاب را از صاحب اثر خریداری کرده‌اند. دلهره و تعلیق، از قهرمانان اصلی این داستان هستند، داستانی که خواندنش به معنای قدم گذاشتن به فضایی مبهم و مه‌آلود است.

از زمانی که «آنا فاکس» در تصادفی وحشتناک، همسرش «اد» و دخرکوچولویش «اولیویا» را از دست داده، حدود 10 ماه می‌گذرد. آنا حالا در خانه‌ای زندگی می‌کند که فقط پوسته‌ای است پر از خاطرات دور و نزدیک او از همسر و دخترش. آنا چنان به این حاشیه‌ی امن خو گرفته که دیگر حتی برای قدم زدن و هواخوری هم از خانه بیرون نمی‌رود. تنها نقطه‌ی اتصال این زن با دنیای بیرون، پنجره‌ای است که هر روز ساعت‌ها کنار آن می‌نشیند و به زندگیِ آن بیرون خیره می‌شود. آدم‌هایی که با هیاهو و سروصدا مدام می‌آیند و می‌روند. اما همین پنجره است که ریتم یکنواخت و روزمره‌ی زندگی آنا را به هم می‌ریزد. شبی با صدای فریادی به پشت پنجره می‌رود و چیزی را که نباید، می‌بیند: او شاهد منظره‌ای وحشتناک است که به نظر می‌رسد، هیچ کس متوجه آن نشده است. زندگی آنا حالا چنان دستخوش این حادثه شده که باید برای فاش کردن رازی ترسناک، از فضای امن و آرام خود خارج شود.

درباره کتاب زنی پشت پنجره

تعلیق و دلهره‌های سبک هیچکاکی در این کتاب بسیار پرشور و نفس‌گیر است، تاجایی که می‌توان به جرات گفت چنین فضایی پیش از این کمتر در دنیای ادبیات دیده شده بود. داستان کتاب در آغاز روایت آرام و ملال‌آوری دارد. داستان زنی که در یک لحظه همه چیز را از دست داده و حالا زندگی چیزی بیش از خاطرات تلخ و شیرین گذشته نیست. خط داستان در میانه‌ی کتاب، با جرقه‌هایی برای اتفاقی شوم ریتم سریع‌تری می‌گیرد. تا جایی که تا پایان کتاب نمی‌توان لحظه‌ای آن را رها کرد و زمین گذاشت و دلهره و اضطراب هر لحظه بیشتر و بیشتر می‌شود. هنر نویسنده اینجاست که توانسته از همان ابتدا، خواننده‌ی شاید نه چندان مشتاق را حتی با همان حال و هوای افسرده و پژمرده‌ی کتاب با خود بکشاند و به پایان کتاب برساند.

آنا در خانه‌ای بزرگ یا به قول خودش «جواهر قرن نوزدهم» زندگی می‌کند. این خانه‌ی درندشت چند طبقه، پر است از دالان و اتاق‌. معماری قرن نوزدهمی این خانه تاثیر زیادی در ایجاد حس دلهره و رمزوراز داستان دارد. زنی افسرده که به تنهایی در عمارتی چند صد ساله زندگی می‌کند، به خودیِ خود می‌تواند از همان ابتدا فضای تاریک و گردوخاک گرفته‌ی زندگی این زن را نشان دهد. «احساس می‌کنم خودم مرده‌ام. مرده‌ام، اما نرفته‌ام. به تماشای زندگی ایستاده‌ام که در اطرافم حرکت می‌کند و به جلو می‌رود و من ناتوان از مداخله هستم». او ملکه‌ی دنیای سیاه و تیره‌ی خودش شده است. او از پشت عمارت «امپراتوری جنوبی» خود، «رعایا» را نگاه می‌کند، هر روز. بیشتر از همه به تماشای زندگی خانواده‌ای علاقه دارد که او را یاد زندگی از دست رفته‌ی خودش می‌اندازد: زن و شوهری جوان و یک فرزند. پنجره برای آنا شبیه به آینه‌ای شده که زندگی خودش را در خانه‌ی همسایه دنبال کند.